56. Oyun - 56th Play – Demirci

26 Şubat 2010, Cuma, 19.30 – Şehir Sineması, Demirci, Manisa, Türkiye

26 February 2010, Friday, 19.30 – City Cinema, Demirci, Manisa, Turkey

3,5 saatlik virajlı vir yolculuğun ardından ekip Demirci'ye vardı. Demirci Manisa'nın en uzak ilçesi. Yolda Demirköprü bara jından ve Sart Harabelerinden geçtiler. Sart Harabeleri Lidya Medeniyeti'nden kalma. Burası Lidya'nın başkentiymiş.

Ekip önce Celal Bayar Üniversitesi Demirci Eğitim Fakültesi'nde yemek yedi. Demirci'ye Üniversite'nin davetlyle gidilmişti. Ekip bir an önce oyunun oynanacağı sinema salonunu görmek istiyordu, çünkü anladıklarına göre sinemada oyun oynamak için hiçbir teknik ekipman yoktu.

Yemek biter bitmez sinemaya geçildi. Tahmin edildiğinden daha da kötü bir manzara ile karşılaştılar. 1950'lerde yapılmış sinema salonu 2000 yılında kapandıktan sonra, yeniden açılmış fakat dört ay önce tekrar kapanmıştı. İçeride hiçbir ses ve ışık tertibatı yoktu. Sahne sadece bir yükseltiden ibaretti. Sinema çalışırken, perde olarak sahnenin beyaza boyanmış arka duvarı kullanılmıştı. Sinemanın çoğu oturma yeri muhtemelen ilk yapıldığı zamandan kalma ahşap koltuklardı. Soyunma odaları olarak kullanılan, sahnenin altında yer alan yer rutubetli ve soğuk bir yerdi. Ekibin geleceğinden haberdar yetkililer, ellerinden geleni yaparak sahneyi sildirmiş, soyunma odalarının olduğu yeri de iyice temizletmeye çalışmışlardı.

Övül Avkıran bu manzarayı görünce önce bir durakladı ve bu şartlarda oyunun nasıl oynanabileceğini düşünmeye başladı. Yetkililer ses tertibatının üniversiteden getirilebileceğini söylediler. Bir de iki tane seyyar halojen projektör olduğundan söz ettiler. Salon renkli uzun, çıplak florasan ampullerle aydınlatılıyordu. Övül Avkıran bu florasan ampullerden esinlenerek sahne üzerinde de bunlardan kullanmak istediğini söyledi. Yakında bir elektirikçi bulundu ve beyaz, mavi, yeşil, kırmızı floranslar, duylarına elekrik kablosu bağlanarak seyyar hale getirildi. Övül Avkıran bunları sahnenin çeşitli yerlerinde kullanarak hiçbir teritbatı olmayan sahneye göre spontan bir ışık tasarım yapmış oldu. Bu sırada üniversiteden ses tertibatı ile birlikte iki seyyar halojen projektör getirildi. Halojen projektöri kontrol edebilmek için ilkel bir dimmer sistemi yapılmıştı. Projektörler sahnenin ki tarafına yerleştirildi. Fakat projektörlerin ışığı çok dağılmakta ve görüntüyü etkilemekteydi. Bunun üzerine bakkaldan yemek yapmakta kullanılan alüminyum folyo alındı. Alüminyum folyo halojenin etrafına sarılarak ışığa kapak yapılmış oldu ve dağılması engellendi. Böylece sahne üzerine dağıtılmış renklı florasanlar ve sahnenin yanına koyulan iki halojen projektörle oyunun ışığı hazırlanmış oldu.

Övül Avkıran kurulu bu ışığa göre Memet Ali Alabora ile prova yapmaya başladı. Sahnenin iki yanındaki projektörlerin kontrolünü kendisi aldı. Sahne üzerindeki floransları açma kapatma işini de oyunun dramatik kurgusu içinde Alabora'nın yapmasını istedi. Provada nerelerde açılıp kapanacağına karar verdiler. Ve böylece bir ışık akışı oluşturuldu.

Oyunda yansıtma perdesi olarak sinemanın arka duvarı kullanıldı ve maksimum büyüklükte bir görüntü alındı. Hazırlk oyunun başlamasına bir buçuk saat kala neredeyse bitmişti. Bu sırada sinemanın en dış kapısı önünde oyuna gelen öğrencilerin birikmesiyle bir izdiham yaşandığı haberleri geldi. Memet Ali Alabora öğrencileri sakinleştirmek ve oyunun 19:30'da başlayacağını ve daha fazla yolu tıkamamaları gerektiğini söylemek için kapının önüne çıktı. Bağırış, çağırışlarla Alabora'yı karşılayan öğrenciler, giderlerse yer bulamayacaklarını söyleyip kapının önünde beklemeye devam ettiler.

Oyunu 19:30'da başlatmak için kapılar açıldı. Önce insanlar sakince girmeye başladılar. Fakat bir süre sonra daha büyük bir kalabalık hızla salona girmeye başladı. En sonunda alt katta ve üst katta koridor araları ve sahnenin kenarları dahil adım atacak, hatta kıpırdayacak yer kalmadı. Oyun üniversite tarafından öğrencilere ücretsiz olarak gösterildiğinden kapıda sayım yapılmamıştı Bu yüzden de içeride salonun kapasitesinin çok üstünde insan vardı. Oyunun başlamsı gereken anda heryer insanla doluydu ve bu şartlarda oyuna başlamak imkansızdı. Önce ayaktakilerin bulabildikleri yerlere oturmaları ya da çömelmeleri beklendi. Bu da yeterli olmayınca can güvenliği açısından tehlikeli olduğu, acil bir durumda tahliye imkanı olmadığı için ayakta kalanların çıkması gerektiği anons edildi. Ayaktakileriden bazıları en öndeki seyicilerin önünde yere, kimileri de sahnenin merdivenlerine oturdular. Yüze yakın insan da salondan çıkmak zorunda kaldı. Zaten kapılar açıldığında birçok insan da içeri girememişti.

Ortalık biraz daha sakinleşitikten sonra ve tahliye kapıları kontrol edildikten sonra oyun başladı. Memet Ali Alabora'nın anlattığı birçok komik hikayeye seyirci çok fazla güldü. Fakat oyunda es olan yerlerde seyircinin sessizliğini koruması çok kolay olmuyordu. Onun için Alabora birçok yerde verdiği esleri daha kısa tuttu. Daha önceden prova edilen ışıkların açılıp kapanması oyun boyunca çok güzel işledi ve farklı bir oyun oldu. Seyirci oyunu sonuna kadar ilgiyle izledi. Oyun bittiğinde büyük bir alkış koptu, ama seyirci bir önceki Manisa'da olduğu gibi yine ilk alkışın ardından Alabora'nın kulise gitmesi ile bir tedirginlik yaşadı. Ev sahibi olan Eğitim Fakültesi Dekanı oyundan sonra Alabora'ya çiçek vermek için bütün salonla birlikte bekledi. Kostümü değiştiren Alabora yeniden sahneye geldi. Dekan Yüksel Abalı çiçek taktim edip, kısa bir konuşma yaptı ve gördüğü bu ilgiden dolayı Demirci'ye kısa zamanda Fakülte bünyesinde bir kültür merkezi yapacakları sözünü verdi.

Memet Ali Alabora sahneden indikten sonra, onu bekleyen kalabalıkla fotoğraflar çektirip, imza verdi. Bu yaklaşık bir saat sürdü. Ardınan ekip yine Fakülte'de akşam yemeğini yedi ve Demirci Hisar kaplıcalarındaki tesislerde konakladı. Ertesi gün erkenden İzmir Havaalanı'na yola çıktı.

Demirci bütün ekibi şaşırtan bir Ege ilçesi oldu. Ege'nin orta yerinde, içinde bir fakülte olan, Manisa'ya bağlı bu kadar imkasızlıklarla dolu bir ilçe olabileceğini kimse düşünmemişti. Belki de bu yüzden Demircililer Demirci'yi “Ege'nin Doğu'su” diye adlandırıyorlar.

After a 3,5 hour journey the team arrived in Demirci. Demirci is the farest town of Manisa. They passed through Demirköprü Dam and Sart Ruins. Sart Ruins are from Lydians. This area was the capital of Lydia.

The team had their lunch in Celal Bayar University Demirci Education Faculty. They were invited by the faculty for the play. After the lunch they immediately went to the cinema where the play was going to be played. The cinema was built in 1950s and closed in the beginning of 2000s, then reopened and closed again four months ago. There were no sound and light equipment.

When Övül Avkıran saw the bad conditions, she first stopped and started to think on how to make the performance possible to play. People from the university said that they can bring the sound system from the university. They also mentioned about two halogen projectors. The venue was enlightened with narrow, bare fluorescent lamps. Inspired from those Övül Avkıran said she want to use more of these on stage. An electrician was found nearby and white, blue, green, red fluorescents were prepared which can be plugged separately. Thus, Avkıran made a spontaneous lighting design for the inconvenient conditions of the stage. The sound system and the two halogen projectors were brought from the university. There was a very simple dimmer system in order to control the projectors. Two projectors were placed to the sides of the stage. But the light of the projectors were disseminating and effecting the image. As a solution, cooking aluminum folio was bought from a small market and used as shelters for the light in order to focus it.

With this light design Övül Avkıran started to rehearsal with Memet Ali Alabora. She controlled the two projectors and made Alabora control the fluorescents during the play.

The doors were opened at 19.30. First everything seemed normal but after a while an excited crowd entered the venue. In a few minutes there wasn't any space left, not just on the seats but corridors, aisles and even on the stairs to the stage. The announcements were made to make the standing people leave the venue. Because otherwise it would be dangerous to evacuate people in a situation of danger. More than hundred people had to stay outside the venue.

After all the audience settled somehow the play started. The audience had big reactions to most of the funny stories Memet Ali Alabora told. But they couldn't keep the silence in most of the pauses, so Alabora had to shorten many pauses during the play. The audience watched the play in great attention. There was a big applaud when the play was over. After the play, Dean of the Faculty presented Alabora some flowers and promised the audience to make build a big cultural center for Demirci. The team had the dinner in the Faculty and then spent the night in Demirci Hisar Thermal Spring.

Demirci was a surprising town for all the team. Nobody had thought that there would be such a town with so much impossibilities in the middle of Aegean, owning a Faculty which is a part of Manisa. Maybe that is why people of Demirci calls Demirci as “The East of Aegean”.

55. Oyun - 55th Play – Manisa

25 Şubat 2010, Perşembe, 18.00 – Celal Bayar Üniversitesi Süleyman Demirel Kültür Merkezi, Manisa, Türkiye

25 February 2010, Thursday, 18.00 – Celal Bayar University Süleymen Demirel Culture Center, Manisa, Turkey

Övül Avkıran, Memet Ali Alabora, Daimi Yılmaz, Turan Tayar ve Eren Arıkan'dan oluşan ekip 24 Şubat gecesi uçakla İzmir'e vardı. Bir saatlik yolculuğun ardından Celal Bayar Üniversitesi Misafirhanesi'ne vardılar. Sabah erken kalkılacağı için herkes hemen odalarına çekildi.

Sabah 9:30'da Kültür Merkezi'e varıldı ve hazırlık başladı. Kültür Merkezi'nin sahnesi üçgen şeklinde bir sahne ve bazı sahne yerleşimlerinde zorlayıcı olabilir. Salonun, ışık ve ses tertibatı yönünden çok güçlü olduğu söylenemez, ama yine de çok kanallı ışık ve ses tertibatı mevcut. Kulis konusunda ciddi bir sıkıntı var. Soyunma odası sahneye bir hayli uzak.

Hazırlıklar öğle saatlerinde büyük oranda bitti. Ekip ünlü Manisa kebabını yemek için yola koyuldu. Manisa'nın en eski kebapçılarından Gülcemal Kebap Salonu'nda yemek yenildi. Yoğurtlu Manisa kebabının ardından bol sakızlı sütlaçların tadı herkesin damağında kaldı. Yemekten sonra Ayn-ı Ali Kahvehanesi'ne gidildi. Mesir macunun malzemeleri ile hazırlanan sultan çayı hem lezzetli, hem de şifa veren bir çay. Kahvehane'nin dekorasyonu da çalan Türk musikisi de ekibin keyifi bir zaman geçirmesini sağladı.

Son hazırlıklar tamamlandıktan sonra ekip seyircinin salona gireceği saati beklemeye başladı. Çoğunluğu öğrencilerden oluşan seyirci 550 kişilik salonun neredeyse tamamını dolduruyordu. Seyirci birçok yerde güldüğü, bir çok yerde de tamamen sessiz kaldığı oyun bittiğinde, alkışlama konusunda tedirginlik yaşadı. İlk alkış, Memet Ali Alabora'nın içeri girmesiyle çabuk kesildi. Ardından seyirciler uzun zaman oyunun bittiğini anlamadan oturdular. Seyircinin tamamı ancak on dakika sonra yerlerinden kalkdılar.

Oyundan sonra birçok öğrenci Memet Ali Alabora ile fotoğraf çektirip, imza istedi. Ekip akşam yemeğini yedikten sonra, misafirhanedeki odalarına geçti. Ertesi sabah erkenden Demirci'ye doğru yol çıkıldı.

The team which consisted of Övül Avkıran, Memet Ali Alabora, Daimi Yılmaz, Turan Tayar and Eren Arıkan arrived at İzmir airport on the night of 24^th of February. After an hour journey they reached Celal Bayar University's Guesthouse. They all went to bed immediately because everybody would wake up early in the morning.

They arrived at the Cultural Center at 9:30 and started the preparations. The triangular shape of the stage may be hard for some set-ups. The light and sound equipment is not very efficient, but both have multi-channeled controls. There is a serious problem about the backstage, because the dressing room is downstairs and very far to the stage.

Preparatios were almost over by noon. The team ate the famous Manisa Kebap at one of the oldest restaurant in town, Gülcemal Kebap House. The taste of the sütlaç (rice pudding) with real mastic was wonderful. They went together to Ayn-ı Ali Kahvehane (coffee house) after lunch. This is an old coffee house where Classical Turkish Music is played and they serve sultan tea which is made with the ingredients of “mesir macunu”. “Mesir macunu” is a traditional toffee made from 41 different herbs which is special to Manisa.

After all the set-up was over, the team started to wait for the audience's entrance. Almost all the seats were occupied in the 550 seated venue. Most of the audience were consisted of students. During the play the audience laughed at many parts of the play but also kept a deep silence at some other parts. But at the very end they were curious about the final applause. First they applauded but when Memet Ali Alabora went backstage they stopped immediately. The audience waited at their seats without realizing that the play was over. It was after ten minutes that all the audience left the venue.

Many students had photos with Memet Ali Alabora and wanted autographs. After the dinner, the team went to their rooms In the guest house. The next morning they left for Demirci early in morning.

54. Oyun - 54th Play – Freiburg

13 Şubat 2010, Cumartesi, 20.00 – Theater Freiburg, Freiburg, Almanya

13 February 2010, Saturday, 20.00 – Theater Freiburg, Freiburg, Germany

İkinci oyun da birincisi kadar kalabalıktı. Seyirci yine hem Almanya'da yaşayan Türkiye kökenli vatandaşlar, hem de Almanlardan oluşuyordu. Bu oyunda seyircinin oyuna katılımı daha yoğundu. Örneğin seyirci çok daha fazla yerde güldü. Ekip oyundan sonraki mini konsere ve “Bugün Türkiye” başlıklı söyleşiye kalamadı, çünkü sabah saat 5.00'de otelden ayrılıp Basel'deki havaalanına, oradan da İstanbul'a dönmeleri gerekiyordu.

The second play was as crowded as the first. There were again Germans and Turkish people living in Germany. Audiences contribution to the play was better than yesterday. The audience laughed more times than the previous play. The team didn't stay for the mini concert and the debate on “Turkey Now”, because they had o live for Basel Airport at 5.00 from the hotel and to Istanbul from airport.

53. Oyun - 53th Play – Freiburg

12 Şubat 2010, Cuma, 20.00 – Theater Freiburg, Freiburg, Almanya

12 February 2010, Friday, 20.00 – Theater Freiburg, Freiburg, Germany

Muhabir yine uzun sayılabilecek bir ara verdi. Oyun üç aydır, yurtdışında da sekiz aydır oynanmıyordu. Oyunun yönetmenleri Mustafa Avkıran, Övül Avkıran, ışık tasarımcısı Yüksel Aymaz, garajistanbul'un uluslararası projeler sorumlusu Simge Gücük ve Memet Ali Alabora'nın karısı Pınar Öğün de turnedeydi. Uzun zaman sonra ekip bu kadar kalabalık olarak turneye çıkmış oldu.

10 Şubat'ta Freiburg'a varan ekip, 11 Şubat'ı prova yaparak geçirdi. Oyun Theater Freiburg'un küçük salonunda oynandı. Salon 15 metre eni olan, her performans için yeniden değiştirielebilecek şekilde tasarlanmış, son derece konforlu bir alan.

Oyuna ilgi büyüktü. Tamamen dolu olan salonda, oyun hem Almanya'da yaşayan Türkiye kökenli vatandaşlar, hem de Alman seyirci tarafından merakla izlendi. Oyunun ardından yapılan söyleşiye seyircinin büyük bir bölümü katıldı.

Övül Avkıran, Mustafa Avkıran ve Memet Ali Alabora'yla seyircinin yaptığı karşılıklı sohbet'te oyunun çıkış fikri, yakın Türkiye tarihi, neden böyle bir oyun seçildiği üzerine konuşuldu. Oyunun ardından Freiburg Tiyatrosu'nun fuayesindeki partide DJ İpek popüler katılanlara çok eğelenceli saatler yaşattı.

Muhabir had a considerably big break again. The play hasn't been played for three months and eight months abroad. The directors of the play Mustafa Avkıran, Övül Avkıran, light designer Yüksel Aymaz, garajistanbul's international projects responsible Simge Gücük and Memet Ali Alabora'a wife Pınar Ogun was all on the tour. After a long time the team was that much crowded in a tour.

The team arrived at 10^th and spent the 11^th by rehearsing. The play was performed in Theater Freiburg's Small Hall. The venue has a comfortable space which can be transformed for each performance with a 15 meters width.

The audience was full. There were Germans and Turkish people living in Germany. Most of the audience attended the artist talk after the play. The motive for such a play, near Turkish history were discussed in the talk with the directors and the actor. At the after party DJ İpek from Berlin gave an exciting performance.