27 Oyun - 27th Play - Ankara

20 Nisan 2009, Pazartesi, 20.00 –Devlet Tiyatroları Akün Sahnesi, Ankara, Türkiye

Mersin'den 6 saate yakın bir yolculukla Ankara'da Akün Sahnesi'ne varıldı. Hemen hazırlıklara başlandı. Ankara'da yeni bir oyun için prova yapmakta olan, Muhabir'in yaratıcıları Övül Avkıran ve Mustafa Avkıran ve proje asistanı Roza Erdem'de ekibe katıldı. Uzun zaman sonra ilk kez hazırlıkları yönetmenler yönlendirdi.

Akün Sahnesi Muhabir için çok uygun olduğundan, oyunun sahnesi tasarlandığı şekilde kurulabildi. Salon çok dolu olmamasına rağmen, çok samimi bir oyun oldu. Fuayede çoğu seyirci fikirlerini dile getirdi. Oyundan sonra bütün ekip Ankara'nın güzel ve şirin Rum lokantası Laterna'ya gitti.

20 April 2009, Monday, 20.00 –State Theatres Akün Stage, Ankara, Turkey

After a nearly 6 hours journey the team arrived at Akün Stage in Ankara. They immediately started the set-up. The creators of Reporter, Övül Avkıran and Mustafa Avkıran and project assistant Roza Erdem who were making rehearsals in Ankara for another project, joined the team. After a long time, it was the directors who instructed the set-up.

Akün Stage is very suitable for Reporter, thus the set-up on stage was as it was designed for the play. Although the hall wasn't full, it was a very intimate play. Many of the audience shared their opinions and feelings after the play. All the team went to Laterna, Ankara's sweet and beautiful Greek Restaurant.

A Review by Leyla Welkin

Muhabir - Reporter
A Review

Övül Avkıran and Mustafa Avkıran [10+]'s production of Muhabir / Reporter is affecting. Despite the fact that I am an American who has lived in Turkey very few of the last fifty years, these stories, these scenes, Memet Ali’s open hearted, personal descriptions of his life experiences growing up in Turkey touch deep. Above all, Reporter is an opportunity for shared humanity, for empathy.

The play opens with an invitation. Joyfully, playfully Memet Ali invites us in with dance and a song: I am you, I am you, I am you. If you are willing to take the cup of wine offered, if you are ready to join the dance, a treat is in store for you.

Memet Ali takes us on a journey through his childhood in a family of actors, living among and influenced by people who tell stories and show life experiences for a living. The warmth and wonder he felt for these people is evident. Then he tells us of his experience as a reporter, a very young reporter in Israel/ Palestine. How does a young person, how does any young person make sense of the strange and painful conflict blazing in that land? Memet Ali has his own take on it and invites us inside.

He takes us to scenes from the Cannes Film Festival where the main attraction for a young man has very little to do with films. Given a choice between topless beaches and dark movie theatres where would a vigorous young man choose to go? He takes us to the scenes of murders, terrible crimes, political events, and he asks us to look at them through his eyes. He opens up his thoughtfulness, his tenderness, taking us closer and closer in.

Apparently there are some who have felt that the stories are too personal. There seem to be people who are not comfortable or ready to go into this emotionally alive, interior world. Some have said- Why should I listen to your stories? Why should I care about these things? Though most people may be too polite to put it this way, the question could be posed as- Why should I care about you?

Why indeed? What is the benefit of empathy? Why would a person wish to consider, to experience, to dance with the reality that I am you, I am you. Perhaps you too are me, I am you and we are all one another.

We live in an age when it has become fashionable to be like no one else. The greatest accomplishment is to be unique, unprecedented, unlike anyone else. Or is it? Of course all our experiences are unique. As an American I am all too well steeped in the philosophy of the precious benefits of being one’s own separate self, the aspiration to be a self made man. I’m not suggesting that everyone should give that up. But perhaps there is a way, at one and the same time, to be a self and stay connected, stay involved, stay open hearted and ready for empathy.

Of course open heartedness means vulnerability. To be ready to recognize that I am you requires that I allow myself to be touched by you, to be affected by you. Turkish veterans of mahale baskisi are right to remember that being affected by others is not always a positive experience. A repressive government, a scornful neighbor, a destructive colleague or schoolmate is never a person one wants to seek out. That will not change.

But at the same time it is in our shared humanity that we have the opportunity to come most fully to life. It is in our open heartedness, even our broken heartedness, that we are most whole, most alive. Sharing stories, offering up memories is a way to invite one another into our lives, into our selves. I am the story that I tell- to me and to you- about who I am. I become wider, deeper, larger by participating in the process of being human, by being in empathetic connection with you.

There is a saying among the Sufis that love is a gift from God to the one who gives love. When I allow myself to love, when I open myself up to loving another, I am receiving God’s Gift of that Love. Reporter gave me the chance to receive that gift. And like all gifts and all things, that gift comes from God. I am enriched, enlivened by that gift. You too are invited.

Leyla Welkin
psychologist

Avrupa'dan Anadolu'ya, Anadolu'dan Avrupa'ya...

Gösteri sanatlarının rolü ile ilgili düşünüyorum yine, bir gösteriyi üretirken de, sunarken de, sonradan üzerine düşünürken de gösteriye ait bilgileri, üretim aşamasında kullanılan yöntemi, seçilen her türlü malzemeyi...

Bir gösterinin Rotterdam’da, Antwerpen’de, Tallin’de, İstanbul’da, İstanbul Modern’de, Arhavi’de seyirci ile karşılaşma anını düşünüyorum. Popüler kültüre ait ürünlerin dünyanın her yerinde gördüğü ilgi, popüler olan ile olmayan arasındaki çizgiyi gittikçe cazip hale getiriyor. Sanatçının bir iş üretirken seçtikleri, vazgeçtikleri kendiliğinden üretilen işi sınıflandırıyor, konumlandırıyor. Peki popüler olmayan, popüler olan ile ilişkisini araştıran, bu durumu derinlemesine soruşturan sanat eserlerinin niteliklerini belirleyen nedir? Mesleki soruşturmalarıdaki ciddiyet mi? Sahicilik mi? Samimiyet mi? Ne?

Muhabir; başından bu yana benim için yeni bir deneyim. Övül Avkıran’ın projenin ilk gününden bugüne ısrarla ve heyecanla, bilinçli olarak yürüttüğü, yönettiği süreç, benim için de çok yeni. Kişisel olan ile toplumsal olan arasındaki sınır, özel olan ile kamusal olan arasındaki ince çizgi, belge ile kurgu arasındaki nezaket, en önemlisi de bir sanat eserini üretirken oluşturduğu yöntem. Bu yöntem, zaman zaman varolan bilgilerimizi unutmamızı, yeni deneyimlere açık olmamızı, bütün bunları yapamasak dahi anlamaya çalışmamızı öneriyor bize. Anlamak önemli çünkü. Bir oyuncunun en derin noktalarına dokunup, onun canını yakmadan, o noktayı keşfedip onu bir sanat nesnesi haline getirmek, ‘performance art’ için anlaşılır bir yöntem iken, tiyatro için yeni. Çalışma sürecindeki gizem, karşılıklı güven ve saygı, üretilecek olanın ne olduğu konusundaki öznel tavır, yeni bir yönetmen, yeni bir yönetim biçimi algısını güçlendiriyor. Bu nedenle de; ortada bir metin yok iken, bir kurgu yok iken, iki sanatçıyı karşı karşıya getiren an, gerilim yaratıyor. Bu gerilim pozitif bir üretime dönüşüyor. Bu üretim kişileri değiştiriyor. Bu değişim iş üzerinden gerçekleşiyor. Değişimi sadece sanatçı kimliği üzerinden değerlendirmek, eksik olur. Bu değişimi sadece tiyatro sanatı ile açıklamaya çalışmak yetersiz olur. Bu yeni bir şey, kendimizi yeniye bırakmamız gereken bir şey. Şey, burada bir joker. Durup dururken bir atasözü gelir ya insanın aklına, özlü söz. Belki de anasözüdür, bilmiyorum; ‘ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol!’ sözü geldi birdenbire aklıma. Tiyatro sanatının geçmişten gelen bütün tanımlarına, geleneğine karşı gibi duran bu söz, bize hayat ile, hayatımız olan tiyatro ile yeniden tanışmamızı zorunlu kılıyor. Bildiklerimiz ‘muhabir’ oyununu açıklamaya, anlatmaya yetmiyor çünkü. Bugüne dek, kendi kurduğumuz tiyatroda, ürettiğimiz işlerden, ‘ashura’ dışında hangi işimizi, dünyanın dört bir yanına taşırken, anadoluda da aynı cesaret ile oynayabiliyorduk? Hem de öteki tiyatroların yaptığı gibi, onların yöntemlerini kullanarak... bu da yeni.

Muhabir, haber veren demek. Övül Avkıran, bize gösteri sanatlarının bugününe ait bilgiler verirken, Memet Ali Alabora’da bize kendi hayatı ile ilgili, hayatı kadar bilgiler veriyor, hayatı kadar bir azaltmayı içermiyor, korkulacak bir şey yok yani, hayatı çok zengin, Hayat çok özel.

Haberci bize haberler getiriyor, dünyanın dört bir yerinden. Ankara’dan, Bunsa’dan, İzmir’den ama önce Arhavi’den. Arhavi’den, Sarp sınır kapısına en yakın noktalardan birinden, bir kasabadan başlıyor turne, önemli. Bir düğün salonunda başlıyor, bir düğün gibi.

Biriktiriyoruz ve hep birlikte anlamaya çalışıyoruz, Övül Avkıran’ın tasarladığı bu gösteri hepimizin hayatını daha ne kadar değiştirecek diye, değişim lafla olmuyor çünkü...

Ankara,

Mustafa Avkıran

26 Oyun - 26th Play - Mersin

19 Nisan 2009, Pazar, 20.00 – Mersin Kültür Merkezi, Mersin, Türkiye

Mersin'de önce Sahil Martı Hotel'e eşyalar bırakıldı. Sahnede amatör bir tiyatro topluluğu prova yaptığı için hazırlık hemen başlayamadı. Ekip bu boş zamanı değerlendirmek için Mersin'de dolaşmaya çıktı. Kültür Merkezi'nden eski otogarın oradaki Göksel Tantuni'ye kadar yürüdü. Göksel Mersin'in en meşhur tantunicilerinden. Sahibinin söylediğine göre tantuniyi1960'ların sonunda Mersin'de ilk kez babası ile birlikte üç dört kişi yapıyormuş. Diğerleri işi büyütememiş. Babası da, o sırada doğan küçük oğlu Göksel'in adı ile bir dükkan açmış. Şimdi 4 şubesi ve görülebilecek en hızlı servis ile Göksel Tantuni bu işin öncülerinden.

Mersin'de Devlet Opera ve Balesi'nin yerleşik olduğu sahne 1940'ların sonunda inşa edilmiş. Ankara ile birlikte Türkiye'nin ilk opera binalarından. Yakında büyük bir tadilata girecekmiş. Salonun üçte biri doluydu. Oyunda hatırlanacak özel bir şey olmadı. Oyundan sonra seyircilerden bazıları duygularını paylaşmak üzere fuayedeydi.

19 April 2009, Sunday, 20.00 – Mersin Culture Center, Mersin, Turkey

First the bags were left in Martı Beach Hotel. The set-up couldn't start immediately, because there was an amateur theatre company rehearsing on stage. The team had a walk around the city. From the culture center they walked to Göksel Tantuni located in the old bus terminal. Göksel is one of the oldest “tantuni” (a kind of meat wrap) maker in town. As the owner of the restaurant told, very few people including his father were doing tantuni at the end of 1960's. The others couldn't grow their business. The father give the name Göksel, at the time his newborn son, to the restaurant. Today with 4 branches, and the fastest service that can ever be witnessed Göksel is one of the leaders of the business.

Culture Center was built at the end of 1940's which is also the house for Mersin State Opera and Ballet. Together with Ankara it is one of the first opera building of Turkey. Soon there is going to be total renovation. One third of the hall was full. There was nothing special to be remembered in the play. Some of the audience was at the foyer to share their feelings after the play.

Mersin Martı Hotel'e yerleştikten sonra Mersin Devlet Opera ve Balesine geçtik. Sıcaktan pişmemize rağmen öğrendiğimize göre Mersin'in serin günlerinden biriymiş. Sahneye girdiğimizde saat 1'e yaklaşıyordu ve amatör bir tiyatro topluluğu prova yapıyordu. Üç buçuğa kadar yaklaşık 2 saatlik vaktimiz vardı. Portakal çiçeği kokan şehirde küçük bir tur atmak için yola çıktık.

Mersin sanki İzmir'in doğulu erkek kardeşi gibiydi. Göksel Tantuni'de yemek yedik ve Mersin'in neden tantunisiyle meşhur olduğunu biz de anladık. Aynı zamanda tantuni lezzetinin hazırlık süreci ile ilgili küçük de bir belgesel hazırladık.

Oyun başlama saatine yakın tüm hazırlıklar bitmişti ve teknik olarak herhangi bir sıkıntımız yoktu. Salon çok da kalabalık değildi.

İzleyicinin büyük bir kısmı oyundan kopuktu, girenler çıkanlar, çalan telefonlar, telefonuna bakanlar bu durum sanırım Memet Ali'yi de oldukça etkiledi ve seyirciyle arasındaki bağı kuramadı.

Oyun sonrası otele dönerken hepimiz açtık ve aklımızda tantuni vardı. Saat artık çok geç ve üstelik günlerden pazardı. Umutların bu kadar cılız, karamsarlığın tüm ekip üzerinde kol gezdiği bir anda Göksel Tantuni'nin G si bir güneş misali aydınlattı minibüsümüzü ve geceye son noktayı koydu. Güzel bir kapanış oldu…

After settling in Martı Hotel, we moved to Mersin State Opera and Ballet. It was very hot, but we have been told that it was a cool day for Mersin. There was an amateur theatre group when we arrived the venue at 13.00. We had nearly 2 hours before entering the stage. We had a walk around the orange blossom smelling city.

Mersin was like the Eastern brother of İzmir. We ate tantuni (“beef wrap”) in Göksel and understood why Mersin is famous of its tantuni. We also made a small documentary on the preparation of tantuni.

The set-up was finished long before the play and we didn't have any technical problems. There wasn't much audience. The audience lacked concentration, people coming in and going out the hall, phones ringing, people answering to their phones. This effected Memet Ali and he couldn't have the connection with the audience.

When we were going to the hotel after the play, all of us were hungry and we had tantuni in our minds. It was late and it was also Sunday. At a time when there was no hope and pessimism was very strong, the logo of Göksel, the big 'G', shined like a star. And it was a wonderful final.

25 Oyun - 25h Play - Silifke

18 Nisan 2009, Cumartesi, 19.00 – Belediye Kültür Merkezi, Silifke, Mersin, Türkiye

Antakya'dan üç buçuk saatlik bir yolculukla Silifke'ye varıldı. Silifke'de ekibi Polifonik Korolor ve Bale Derneği üyeleri karşıladı. Dernek, koro çalışmaları, bale ve müzik dersleri düzenliyor. Hatta amatör bir tiyatro toplulukları da var. Ayşe ve Ayşegül Hanımlar tarafından kurulmuş ve ayakta durmaya çalışıyor. Dernek, bizi karşılayan Ahmet Hoca'nın ve başka gönüllülerin desteği ile yaşamını sürdürmeye çalışıyor. Oyunun Silifke'deki organizasyonu da büyük ölçüde dernek üzerinden yapılmış.

Günlerdir et yiyen ekip, etsiz bir öğle yemeği için Mersin'e özgü sıkma aramaya başladı. Dernek üyeleri, ekibi Hatce Ana isimli yöresel yemekler yapan, çok şirin ve ufak bir lokantaya götürdü. Hatce Ana'nın yaptığı sıkmalar, mantı çorbası, bişi, ev yoğurdu ve çilek reçeli çok güzeldi.

Belediye Kültür Merkezi aynı zamanda sinema olarak da kullanılıyor. Hem yüksek ışık dereceli bir projeksiyon makinesi, hem de sinema projeksiyonu var. Ekip, salonun teknik kapasitesini maksimum düzeyde kullanmaya çalıştı. Oyun 19.00'da olduğu için ve uzun bir mesafeden gelindiği için, hazırlık son anda bitirilebildi. Ekip seyirci girmeden son ana kadar çalıştı.

18 yaşından küçük gençlerin yoğunlukta olduğu bir seyirci kitlesi vardı. Adana'yla beraber Güney turnesinin en kalabalık seyirci kitlesi Silifke'deydi. Oyununun başlangıcında gürültü bir ortam vardı. Giderek seyirci oyununun içine girmeye başladı. Oyunun sonunda salonda büyük bir sessizlik vardı Oyundan sonra gençler Memet Ali Alabora ile tanışmak için fuayede beklediler. Silifke turne programlarına her zaman dahil edilmeyen bir ilçe olduğundan, Silifkeliler ekipten daha sık gelmelerini rica ettiler. Gece Altın Orfoz Otel'e geçildi ve sabah Mersin'e yola çıkıldı.

18 April 2009, Saturday, 19.00 – Municipality Culture Center, Silifke, Mersin, Turkey

After a three hour journey from Antakya, the team arrived in Silifke. They were welcomed by Polyphonic Chorus and Ballet Society members. The society organizes chorus, ballet and music courses. They also have an amateur theatre company. Two women, Ayşe and Ayşegül founded the society and try to keep it alive. The organization of our play was mostly done by the society.

The team who has been eating meat for days started searching “sıkma” (cheese wrap) which is a local taste of Mersin. Members of the charity took the team to “Hatce Ana” which is a sweet little restaurant.”Sıkma”, “mantı soup”, house yogurt, “bişi” and the strawberry jam of Hatce Ana were very nice.

Municipality Culture Center also serves as a cinema. It has a strong video and a cinema projector. The team tried to use the capacity of the venue in its maximum level. The set-up ended at the last minute because the play was at 19.00 and the journey was long in the morning. The team worked until the audience was in.

There were many young people under 18 among the audience. Together with Adana it was the most crowded audience. In the beginning there was a noisy atmosphere in the hall. The audience started get into the play after a while. At the end there was a deep silence. After the play youngsters waited for Memet Ali Alabora at the foyer. The people from Sİlifke wanted the team to come more on tours to Silifke. Because Silifke is not a town that is regularly on tour programs of theatre companies. The team went Golden Orfoz Hotel at night and went to Mersin in the morning.

Antakya'dan Silifke'ye diğerlerine nazaran daha uzun bir yolculuktan sonra ulaştık. Silifke merkezde, organizasyonu da yapan Ahmet Bey bizi bekliyordu. Derneklerine yaptığımız kısa bir ziyaretin ardından bir şeyler atıştırmak için Hatice Ana'nın yerine gittik. Sakin ve bol börekli bir yemekten sonra sahneye geçtik. Ahmet Bey Polifonik Koro ve Bale adında bir dernekte hoca aynı zamanda Ayşe Hanım ve Ayşegül hanım da derneğin başkan ve başkan yardımcıları. Gün boyunca tüm ihtiyaçlarımızı ellerinden geldiğince temin etmeye çalıştılar çok tatlı ve özverili insanlardı. Bir çok iş onlar sayesinde kolayca halledildi.

Her salonda olduğu gibi burada da internet sorunu yaşadık. Sinemanın yan binası Türk Telekom’du, gidip onlardan internet istedik. Yetkililer geçici bir süre internet vermek için uğraştılar hatlar değiştirildi kablolar çekildi ama sonuç maalesef değişmedi.

Salon 280 kişilik, küçük ama teknik açıdan tatmin ediciydi. Oyun başlarken birkaç koltuk hariç tüm koltuklar doluydu. Tedirginliğimiz seyircilerin arasında Memoli'yi görmeye gelmiş epeyce çocuk ve gencin olması ve bunun oyunu ve oyuncuyu etkilemesiydi, ama şaşırtıcı şekilde oyunun başında her espiriden veya sahne değişiminden sonra alkışlayan seyircinin yavaş yavaş oyunun içine girip suratlarındaki şaşkınlık ifadesiyle donmaları gerçekten güzel bir oyun olduğunun ispatı gibiydi.Oyun bittiğinde alkış da bunu gösteriyordu.

Oyunun başlarından basınla ilgili küçük sorunlar yaşadık uyarılarımıza rağmen istiklal marşında bir fotoğrafçı sahneye kadar çıkıp fotoraf çekmeye çalıştı, uyarımız sonrası indi. Memet Ali, flaşlı fotoğraf çekenleri oyun sırasında uyarmak zorunda kaldı. Oyun sonunda fuayede Memet Ali Alabora'yı bekleyen büyük bir kalabalık vardı, uzun süre de dağılmadı. Bu sırada röportoj konusunda oldukça verimli dakikalar yaşanıyordu. İnsanlar oyunun etkisiyle kaybettikleri yakınlarından, yaşadıkları şiddet olaylarından ve nadiren de olsa güzel hikâyelerden bahsettiler. Tüm yönlendirmelerime rağmen oyundan ne kadar etkilendiklerini söylemeden geçmedi insanlar.

Artık rutinleşen güzel bir yemeğin ardından ki tek farkı bu turne boyunca ilk defa etin rengi değişti ama et hiç değişmedi, otelimize geçtik. Yine eğlenceli ve sıcak insanlarla geçirilen güzel dakikaların tadıyla bitirdik günü.

From Silifke to Antakya we had a longer journey than the others. Ahmet was waiting for us who made the organization in Sİlifke. After a visit to their society we went to Hatice Ana's Place to grab a bite. After the meal we moved to the stage. Ahmet is a teacher in Polyphonic Chorus and Ballet Society, and Ayşe and Ayşegül are the president and the vice president They tried to provide our needs all they long, they were very sweet and giving. Many problems were solve by their help.

Like all the venues we have played, we again had an internet problem. Next building of the venue was Turkish Telecom, we wanted internet from them. The responsible person worked a lot to provide us internet. He changed the lines, provided new cables but unfortunately nothing changed.

The venue was for 280 people, it was small but technically efficient. When the play was about the start nearly all the seats were occupied. We were worried about the audience, because there were many children and youngsters who came to see Memoli. This could effect the actor and the play. But surprisingly, the audience who were applauding after all the jokes and scene changes, slowly became part of the play. The surprised frozen impression on their faces was like an evidence of a good play. The applause also showed this at the end.

We had a few problems with the press at the beginning of the play. Despite all our warnings the local reporters jump onto the stage to take photos. Memet Ali had to warn the ones who were taking photos with flash during the beginning of the play. There was a big crowd waiting for Memet Ali Alabora at the foyer after the play, who stayed there for a long time. We have made a lot of interviews. With the effect of the play, people told stories about their passed relatives, the violence they witnessed, and few beautiful moments they lived.

24 Oyun - 24th Play - Hatay

17 Nisan 2009, Cuma, 20.00 – Hatay Kültür Merkezi, Hatay, Türkiye

Ekip Adana'dan çıkmadan, sabahın erken saatlerinde Antakya'dan gelecek haberi bekledi. Sel baskınları yüzünden Antakya'daki oyununun, oynanıp oynanmaması söz konusuydu. Antakya'da hayatın normale döndüğü öğrenildikten sonra ekip yola koyuldu.

Öğlen Antakya'ya varıldı, Mozaik Otel'e eşyalar bırakıldı ve ünlü Antakya lezzetleri için Uzun Çarşı'ya girildi. Ekip, Uzun Çarşı'da önce kasaplardan birinde tepsi ve kağıt kebabı yedi. Uzun Çarşı'nın içinde bir çok kasap var. İlk bakıldığında sadece kasapmış gibi görünüyorlar. Aslında hepsinin arka tarafında ya da üst katında oturacak yer var. Tepside ve kağıtta kebap yapıyorlar. Kebaplar fırında pişiyor. Kasaplarda fırın yok, yakındaki fırınlara götürüyorlar. Ekip kasaptan sonra yine Uzun Çarşı'nın içinde ayakkabıcılar çarşındaki Çınaraltı Künefe'ye gitti. Burası Antakya'da eski usulle künefe yapan nadir yerlerden bir tanesi. Yusuf Usta 6-7 yıl önce ayakkabıcılık yapıyormuş, ama her zaman künefeye merakı varmış. Kendi dükkanını künefeciye çevirmiş ve eskiden evlerinde yaptıkları gibi köz ve bakır tepside künefe yapmaya başlamış. Şehirdeki büyük künefecilerin hemen hepsi fırında yapıyorlar ve çok fazla üretimleri var. Yusuf Usta “ben günde 4-5 sini üretiyorum, yine de benle uğraşıyorlar” diyor. Yusuf Usta'dan sonra közde ve bakır tepside yapan yeni künefeciler de açılmaya başlanmış.

Yemekten sonra Hatay Kültür Merkezi'ne malzemeler indirilip hazırlık yapılmaya başlandı. Hatay Kültür Merkezi'nin salonunun ölçüleri oldukça ideal. Sofitası, izleyici kapasitesi, sahne derinliği gayet iyi. Fakat malzeme indirecek yeri yok,. Malzeme çok zor bir yoldan sahneye ulaştırılıyor. Soyunma odaları çok bakımsız ve ihtiyacı karşılamıyor. Sahnenin ahşap zemini çok gürültü yapıyor. Salonun ciddi bir ses izolasyonu sorunu var. Aşağı kattaki çalışma odalarındaki ses, sahneye geliyor. Tarsus'taki gibi salonda sürekli faaliyet gösteren bir yerleşik sanat kurumu ya da sanat yöneticisi yok. Bütün salonda bir tane görevli var.

Oyunda salonun yarısından daha az seyirci vardı. Ama oyun boyunca seyircinin tepkisi hiç azalmadı. Oyundan sonra seyircinin çoğu fuayede sohbet etmek için kaldı. Seyirci ile birçok röportaj yapıldı. Oyundan sonra ekibi, Antakya'da tanıştığı dostları, Kuzeytepe'deki Maho Aile Kebap Salonu'na götürdü. Ekip, Antakya'dan ayrılmadan şehrin farklı lezzetlerini de tatmış oldu.

17 April 2009, Friday, 20.00 – Hatay Culture Center, Hatay, Turkey

Early in the morning, before leaving Adana, the team waited for the news from Antakya. Because of the flood in Antakya, there was a possibility of cancellation of the play. When they learned that the life was normalized in the city, they went on the way.

They arrived in Antakya at noon and settled in Mozaik Hotel. Left their stuff and went to explore the tastes of Antakya. The team had tepsi (“tray”) and kağıt (“paper”) kebab in a butcher in Uzun Çarşı (“Long Bazaar”). There are many butchers in Uzun Çarşı. At first sight they seem as ordinary butchers. However, they have tables at the backyard or upstairs to eat. They make tray and paper kebab. The kebabs are cooked in the oven. The butchers don't have ovens, they take the kebabs to nearby ovens. After the butcher, the team went to Çınaraltı Künefe (a hot desert with melted cheese inside) in Uzun Çarşı where the shoe shops are. This place is one of the very few shops which cooks künefe in traditional methods. Until 6-7 years Yusuf Usta (“Master”) was a shoemaker, but he always had an interest on künefe. He transformed his shoe shop to a künefe shop and started to make künefe in a copper tray on coal. Almost all the big künefe shops are using ovens and producing in great amounts. Yusuf Usta says “I produce 4 or 5 trays each day, but still they are dealing with me”. After Yusuf Usta, new shops which use traditional methods emerged.

After the meal the set-up started in Hatay Culture Center. The dimensions of the hall are very ideal. The celling of the stage, audience capacity, depth of the stage are fairly enough. But there is no place for loading. The equipments can be taken to the stage from a very difficult way. The dressing rooms are very poor looking,and doesn't fulfill the needs. The wooden floor of the stage makes a lot of noise. There is a big sound isolation problem. The noises from the exercise rooms downstairs come to the stage. As in Tarsus,

There isn't any resident artistic company, or artistic director. There is only one responsible person fro everything in the whole building.

The audience were less then the half. But the reaction of the audience never declined throughout the play. Many of the audience stayed after the play to have a conversation. Many interviews were made with the audience. Friends who were met in Antakya, took the the team to Maho Kebab House in Kuzeytepe. Thus, the team had experienced the various tastes of Antakya before they leave.

23 Oyun - 23rd Play - Adana

16 Nisan 2009, Perşembe, 20.00 – Adana Büyükşehir Belediyesi Tiyatro Salonu, Adana, Türkiye

Seyhan Otel'e eşyalar bırakıldıktan sonra hemen ünlü Kebapçı Mesut'a gidildi. Kebapçı Mesut 1921'den beri aynı yerde, aynı dükkanda hizmet veriyor. Ardından oyunun oynanacağı salona geçildi. Belediye'nin salonu Şehir Tiyatrosu'na ve Çukurova Devlet Senfoni Orkestrası'na da ev sahipliği yapıyor.

Tarsus seyircisinin ardından Adana seyircisi de çok samimi ve içtendi. Oyundan sonra birçok genç Memet Ali Alabora ile sohbet etmek için fuayede bekledi. Fuayede bir saate yakın zaman geçirildi.

Oyundan sonra tüm ekip İnisiyatif Sanat Cafe'ye gitti. Cafe'nin sahipler aynı zamanda İnisiyatif Sanat Dergisi adlı bir de sanat dergisi çıkarıyorlar. Ertesi gün gidilecek olan Antakya üzerine Antakyalı bir dostla güzel bir sohbetin ardından otele gidildi.

16 April 2009, Thursday, 20.00 – Adana Metropolitan Municipality Theatre, Adana, Turkey

After leaving the staff in Seyhan Hotel, the team immediately went to the famous Mesut Kebab House. Mesut Kebap House is serving in the same place, the same restaurant since 1921. They moved to the venue afterwards. The venue is the house of the City Theatre and the Çukurova State Symphonic Orchestra.

After the audience in Tarsus, the audience in Adana was also very intimate and sincere. A lot of young person stayed to have a conversation with Memet Ali Alabora. Nearly an hour was spent in the foyer.

The team went to “Initiative Art Café” (İnisiyatif Sanat Cafe) after the play. The owners of the café also publish an arts magazine called Initiative Art Magazine. After a conversation on the following destination Antakya with a friend from Antakya, the team moved to the hotel.

Şöyle bir rivayetimiz vardı "eğer ki şehirde yemekler güzel ise oyun düşük, yeme içme namına bir şey yok ise seyirci ve oyun süper" Neyse ki Adana bu rivayeti ortadan kaldıran şehir oldu. Muhteşem bir yemeğin ardından neredeyse 4'te 3 dolu olan salon tarafından ayakta alkışlanan bir oyun ve ayakta alkışlanacak bir oyunculuk.

Sahneye girebildiğimizde hazırlıklarımızı bitirebilmek için 3 saatimiz vardı. Tecrübe, takım çalışması ve kebapların etkisiyle mucizevi bir şekilde 2 buçuk saat içinde tüm hazırlıklar bitmişti. Bu süre içinde Turan ve Daimi'nin çabası göz ardı edilemezdi. İş bittiğinde Turan, üstü başı toz toprak, kan ter içinde kalmış bir askerden farksızdı. Tüm bu heyecanın ve koşturmacanın ardından gerçekten çok tatlı bir seyirciyle çok samimi bir oyun geçirdik.

Oyun sonrası tanışmak fotoğraf çektirip imza almak için bekleyen kalabalığın dağılması biraz uzun sürdü aynı anda sahne toplanması da sona erdi.

Oyundan sonra tüm ekip "insiyatif sanat kafe" adında çok şirin bir kafeye götürüldük oradaki tatlı komik ve aslında birazda buruk sohbetin ardından belirsizliği henüz giderilmemiş ertesi güne uyanmak için odalarımıza çekildik.

Adana

We had a such a rumor that “if the food in the city is good the play would be bad, if there is nothing to eat then the play and audience would be super”. Fortunately, Adana was the city to stop this rumor. After a wonderful meal, a play which was applauded by the 3 out of 4 full standing audience and an acting which has to be applauded while standing.

We had 3 hours for the set-up. Experience, team work and the effect of the kebabs caused the set-up to be finished miraculously in 2 hours and a half. The efforts of Daimi and Turan cannot be overseen. When the set-up was over Turan with the dirt all over his clothes, looked like a soldier. Within all this excitement and work, we had a very sincere play, with a very sweet audience.It took a long time for the crowd to leave the venue who stayed to take photos and have autographs and meanwhile the loading out was complete.

After the play, we have been taken to a very pretty café named “Initiative Art Café” (İnisiyatif Sanat Cafe). After a sweet, funny and somehow sad conversation, we went to our rooms with an uncertain program for tommorow.

Adana

22 Oyun - 22nd Play - Tarsus

15 Nisan 2009, Çarşamba, 20.00 – 75. Yıl Kültür Merkezi, Tarsus, İçel, Türkiye

Muhabir ekibi Tarsus'a öğleden sonra vardı ve hemen Şelale Otel'e yerleşti. Şelale Otel Tarsus'un ünlü şelalesinin hemen yanında. Tarsus, ismi İncil'de aynen geçen, adı değişmemiş olan nadir kentlerdenmiş. Teknik ekip oyunun oynanacağı sahneye malzemeyi indirip, hemen kuruluma başladı. Ekibin geri kalanı Tarsus'un içinde küçük bir tur yaptı.

Tarsus'taki tiyatro çok iyi tasarlanmış bir sahne. Malzeme indirilecek yeri, yan sahneleri, sofitası, ışık köprüleri ile yüksek standartlarda. Ama aktif bir şekilde değerlendirilmediği için çok az özelliği kullanılabiliyor. Çoğu malzeme arızalı. Salonda sürekli faaliyet gösteren bir yerleşik sanat kurumu ya da sanat yöneticisi yok.

Oyuna çok yoğun bir ilgi yoktu. Ama seyirci oyunu çok içten seyretti. Oyun boyunca çok samimi bir ortam vardı. Seyirciler oyun bittikten sonra 5 dakika yerinden kalkmadı. Oyunun ardından da çoğu kişi kalıp, oyun hakkında görüşlerini paylaştı.

15 April 2009, Wednesday, 20.00 – 75^th Year Culture Center, Tarsus, İçel, Turkey

The team arrived in Tarsus afternoon an settled in Şelale Hotel. Şelale (means waterfall in Turkish) Hotel is nearby the famous waterfall of Tarsus. As they have said, Tarsus is one of the very rare cities of the world, which is cited in the Bible with the same name. The technicians immediately started the set-up. The rest of the team had a small tour around the town.

The venue in Tarsus has a well designed stage. The loading door, wide stage, light bridges, high celling are all in high standards. But few of the facilities are efficiently working because the venue is not being used actively. Many of the equipments are out of order. There isn't any resident artistic company, or artistic director.

There was not a crowded audience. But the audience watched the play very intimately. There was a very sincere atmosphere throughout the play. The audience didn't stand up for 5 minutes after the play ended. Many of the audience stayed after the play, and shared their opinions.

Sabah yöresel, ilginç ve lezzetli bir kahvaltının ardından Gaziantep'ten ayrıldık. Yaklaşık 2 saatlik bir yolculuğun ardından Tarsus'a ulaştık. Artık rutinleşen hazırlık ve esnaf ziyaretlerinin ardından oyun saati geldi. Çok kalabalık olmamasına rağmen son derece etkili ve keyifli bir oyun oldu. Seyircinin pozitif enerjisi oyuna da yansıdı ve unutulmayacak oyunlar hanesine bir çarpı daha konmuş oldu sanırım. Oyun ardından bir çok röportajlar yaptım, hatta yoğunluktan ötürü sahne toplanmasına yardım bile edemedim.

Çocukken elindeki değnekle göğü delebileceğine inanan bir amcadan, hayatındaki en büyük güç ve güven simgesi olan babasının geçtiğimiz sene gözlerinin önünde bayılmasıyla sevdiklerini bir gün kaybedeceğinin farkına varan 17 yaşındaki genç bir kadına, ailesiyle iletişim kuramayan ve Doğu'da bunun çok daha zor olduğunu belirtip çözüm yolları arayan ve tiyatroyu keşfedip amatör ruhuyla sonuca doğru, ailesine doğru ilerlediğine inanan genç Mehmet Ali'ye keyif ve keşif dolu bir macera oldu.

Tarsus

After an interesting, local breakfast we left Gaziantep and arrived in Tarsus in 2 hours. After the set-up and the visiting of few places, the time for the play arrived. Though it was not very crowded, the play was very exciting and effective. The positive energy of the audience effected the play and it became one of the unforgettable ones. I have made many interviews, I even couldn't help the loading out.

It was an exciting and exploring journey, beginning with an old man who thought he could divide the sky into two with his stick, to a 17 year old woman who realized that one day she will loose her beloved ones after seeing her father fainted who was a power and trust symbol for her, and to young Mehmet Ali who cannot communicate with his family and says that this is very hard in the East, who explored theatre and tries to find solutions and believes that he is coming closer to his goal and family.

Tarsus

21. Oyun - 21st Play - Gaziantep

14 Nisan 2009, Salı, 20.30 – Gaziantep Büyükşehir Belediyesi Devlet Tiyatrosu Onat Kutlar Sahnesi, Gaziantep, Türkiye

Muhabir ekibi Gaziantep'e 13 Nisan gecesi vardı. Ertesi gün, akşam oynanacak oyun için tiyatroya geçildi ve hazırlıklar başladı. Gaziantep'teki tiyatroyu Belediye yaptırmış, son yıllarda Devlet Tiyatrosu oyunlarını burada sergiliyor. Devlet Tiyatrosu'nun Gaziantep'te kadrosu yok, sadece turne yapıyorlar. Teknik kapasitesi iyi düzeyde bir salon.

Memet Ali Alabora oyundan önce Zeugma FM'e konuk oldu. Gaziantep bir lezzet kenti, her adımda tadılması gereken özel bir yiyecek var. Ekip neredeyse bir efsane haline gelmiş Karşıyaka'daki Halil Usta'ya gitti. Neredeyse herkes Halil Usta'da yediği etin en iyisi olduğunda mutabıktı. Halil Usta çıkarken müşterilere kürdanlara batırılış et ikram ediyor. Lokanta'dan ayrılırken ağzınızda kalan son lezzet çay değil et olsun diye. Ardından Şirvan Usta'da baklava yenildi. Ekip, iyi baklavadan “Hush” sesi çıkması gerektiğini orada öğrendi. Bu sesin çıktığı baklavanın tadını da...

20.30'da başlayan oyunda seyirci çok yoğun değildi. Farklı bir beklenti ile gelen seyircilerden bazıları oyundan çıktı. Beğendiğini söyleyenler de böyle bir oyun beklemediklerini itiraf ettiler. Gaziantep'in tiyatro seyircisinin çok olmadığını tiyatroda çalışanlar da söyledi.

Ekip akşam Anatolian Hotel'e geçti. Sabah kahvaltıda beyran çorbası içmek için otelden erken ayrıldı. Kelebek Lokantası'nda içilen beyran çorbasının ardından, ekip Gaziantep'teki son anlarını değerlendirmek için katmerci aramaya başladı. Tesadüfen bulunan Mis'te katmer ve kahkeler çok güzeldi. Ekip antep fıstığı aldıktan sonra Tarsus'a yola koyuldu.

14 April 2009, Tuesday, 20.30 – Gaziantep Metropolitan Municipality State Theatre Onat Kutlar Stage, Gaziantep, Turkey

The team arrived in Gaziantep on the night of 13th April. They moved to the theatre for set-up in the morning. The venue was built by the Municipality, in the recent years State Theatre is performing in this venue. State Theatre doesn't have resident cadre, they are only touring to Gaziantep. The venue has an efficient technical capacity.

Memet Ali Alabora went to a live broadcast interview at Zeugma FM before the play. Gaziantep is a gastronomical city. In every step, there is something that has to be tasted. The team went to Halil Usta, who almost became a legend in Karşıyaka. Nearly everyone agreed that it was the best meat they have ever eaten. Halil Usta offers his customers meat on toothpicks before they live, in order to last the taste of the meat in their months not the tea. Later on, the team ate Baklava at Şirvan Usta. They learned there, that the best baklava has to have the “Hoosuh” sound when bitten. And the original was tasted for the first time.

The audience was not very crowded at the play. Some of the audience who came with a different expectation left the play. And some who liked it, denied that they were not expecting such a play. The workers of the theatre said that there is not much of a theatre audience in Gaziantep.

The team went to Anatolian Hotel at night. To drink “beyran” soup ( a spicy soup with meat and rice, especially drank for breakfast) they left the hotel early. After drinking the beyran soup in Kelebek Restaurant, they searched for a place to eat “katmer” (a kind of sweet pasty with pistachio). The katmer and “kahke” (small salty and sweet pasties) were very nice at Mis which was coincidently found. After buying pistachio (which is known as “antep nuts”) the team moved to Tarsus.

19. Oyun, 20. Oyun - 19th Play, 20th Play - Samsun

9 Nisan 2009, Perşembe, 18.30, 20.30 – On Dokuz Mayıs Lisesi Tiyatro Salonu, Samsun, Türkiye

Samsun'a varır varmaz ekip Toptepe'deki Belediye tesislerinde pide yemeye gitti. Ardından oynanacak iki oyun için hazırlık yapmak üzere salona geçildi. Samsun'da uzun yıllardır faaliyet gösteren Düşevi Oyuncuları'nın ofisine gidildi. Düşevi Oyuncuları hem Samsun'da, hem de Samsun'un dışında, büyük şehirler de olmak üzere sürekli oyunlarını sergiliyorlar.

Samsun'da arda arda oynanan iki oyun da dolu geçti. Oyunun tanıtımına Medya FM'in de katkısı oldu. Oyundan sonra Medya FM'in yöneticileri ekibe TMMOB lokalinde bir yemek daveti verdi. Masada en çok konuşulan şey 1980 darbesi ve bugünkü alternatif hareketler oldu

9 April 2009, Thursday, 18.30, 20.30 – Nineteenth of May High School Theatre Hall, Samsun, Turkey

After arriving at Samsun the team went to Municipality Facilities in Toptepe to eat pide (a kind of pizza). Then the set-up started for the following two performances. Meanwhile the office of Düşevi Oyuncuları (Dreamhouse Actors) were visited. The company is performing in and abroad Samsun, including the major cities, throughout the year.

The two consequent plays were both full. Medya FM had contributed to the publicity of the play. After the play the representatives of Medya FM welcomed the team in TMMOB's locale. The main topics of the table were 1980 coup d'etat and the alternative political movements of today.

18. Oyun - 18th Play - Giresun

8 Nisan 2009, Çarşamba, 20.30 – İl Özel İdare Kültür Sitesi, Giresun, Türkiye

Ekip Giresun'da önce oyunun oynanacağı sahneye gitti. Ardından Memet Ali Alabora Giresun Belediyesi Şehir Tiyatrosu'nda savaş karşıtı bir söyleşiye katıldı. Söyleşinin yapıldığı salon yirmi yıldır Şehir Tiyatrosu oyuncularını da ev sahipliği yapıyor. Şehir Tiyatrosu'nda profesyonel oyuncu yok. Bütün oyuncular işlerinden ya da okullarından kalan zamanlarda, uykusuzluğu da göze alarak her yıl bir çok prodüksiyon gerçekleştiriyorlar.

İl Özel İdare'sinin salonu büyük bir salon ama teknik altyapısı profesyonel gösteri yapmaya uygun değil. Organizasyonun Giresun ayağını gerçekleştirenler bu yıl yenileneceğini söylediler.

Oyundan sonra ekip, Giresun'da tanıştıkları ve arkadaş oldukları avukatların daveti ile yemeğe gitti. Ardından Başar Hotel'de konakladı ve sabah Samsun'a yola çıktı.

Giresun'dan ayrılmadan Fiskomarket'e uğrandı ve Fiskobirlik fındığı, ve 42 Tirebolu çayı alındı.

8 April 2009, Wednesday, 20.30 – City Culture Center, Giresun, Turkey

First, the team arrived at the stage. Later, Memet Ali Alabora attended to the anti-war panel in Giresun Municipality City Theatre. The theatre is also the venue of the City Theatre Actors. There are no professional actors in the City Theatre . All the actors are performing or making rehearsals after their works or schools, most of the time baring to sleepless nights. And they produce various plays each year.

The stage in the City Culture Center is a big stage but not efficient enough to make professional performances. The organizers in Giresun told that it is going to renovated completely.

After the play the team was invited to a restaurant by the lawyers whom they meet there. They spent the night in Başar Hotel and in the morning they were on the way to Samsun.

On the way, before leaving Giresun, they stopped by Fiskomarket and bought the famous hazelnut of Giresun, which is considered to be the best in the world, and Tirebolu No. 42 tea.