Mersin Martı Hotel'e yerleştikten sonra Mersin Devlet Opera ve Balesine geçtik. Sıcaktan pişmemize rağmen öğrendiğimize göre Mersin'in serin günlerinden biriymiş. Sahneye girdiğimizde saat 1'e yaklaşıyordu ve amatör bir tiyatro topluluğu prova yapıyordu. Üç buçuğa kadar yaklaşık 2 saatlik vaktimiz vardı. Portakal çiçeği kokan şehirde küçük bir tur atmak için yola çıktık.

Mersin sanki İzmir'in doğulu erkek kardeşi gibiydi. Göksel Tantuni'de yemek yedik ve Mersin'in neden tantunisiyle meşhur olduğunu biz de anladık. Aynı zamanda tantuni lezzetinin hazırlık süreci ile ilgili küçük de bir belgesel hazırladık.

Oyun başlama saatine yakın tüm hazırlıklar bitmişti ve teknik olarak herhangi bir sıkıntımız yoktu. Salon çok da kalabalık değildi.

İzleyicinin büyük bir kısmı oyundan kopuktu, girenler çıkanlar, çalan telefonlar, telefonuna bakanlar bu durum sanırım Memet Ali'yi de oldukça etkiledi ve seyirciyle arasındaki bağı kuramadı.

Oyun sonrası otele dönerken hepimiz açtık ve aklımızda tantuni vardı. Saat artık çok geç ve üstelik günlerden pazardı. Umutların bu kadar cılız, karamsarlığın tüm ekip üzerinde kol gezdiği bir anda Göksel Tantuni'nin G si bir güneş misali aydınlattı minibüsümüzü ve geceye son noktayı koydu. Güzel bir kapanış oldu…

After settling in Martı Hotel, we moved to Mersin State Opera and Ballet. It was very hot, but we have been told that it was a cool day for Mersin. There was an amateur theatre group when we arrived the venue at 13.00. We had nearly 2 hours before entering the stage. We had a walk around the orange blossom smelling city.

Mersin was like the Eastern brother of İzmir. We ate tantuni (“beef wrap”) in Göksel and understood why Mersin is famous of its tantuni. We also made a small documentary on the preparation of tantuni.

The set-up was finished long before the play and we didn't have any technical problems. There wasn't much audience. The audience lacked concentration, people coming in and going out the hall, phones ringing, people answering to their phones. This effected Memet Ali and he couldn't have the connection with the audience.

When we were going to the hotel after the play, all of us were hungry and we had tantuni in our minds. It was late and it was also Sunday. At a time when there was no hope and pessimism was very strong, the logo of Göksel, the big 'G', shined like a star. And it was a wonderful final.